กลิ่นเหม็นเขียว กับความทรงจำ

ช่วงฤดูหนาว อากาศเย็น กลิ่นหอมอ่อนๆ ปนๆ เหม็นเขียว ลอยมาตามสายลม ขณะขับรถและเปิดหน้าต่าง (ปกติ ก็ขับรถเวลาที่ถนนว่างๆ แล้วเปิดหน้าต่าง ปิดแอร์ เป็นประจำ) ทำให้ได้กลิ่นหอม-เหม็นเขียว จากท้องถนน (แสดงว่าที่มาของกลิ่น ต้องมีเยอะกระจายทั่วๆ )

ขณะตีแบด ก็ได้กลิ่น, ขับเข้าหมู่บ้าน ก็ได้กลิ่น
เป็นกลิ่นที่คุ้นเคย และเคยได้ดมเมื่อสมัยหน้าหนาว ในมหาวิทยาลัย
แรกๆ ก็รู้สึกว่ามัน “เหม็นเขียว” และติดจมูก คันๆ นิดๆ นานๆ ไปกลับรู้สึก ถวิลหา ชอบ เสพติด ยิ่งพออากาศเย็นลง ก็อยากได้กลิ่นนั้นอีก รู้สึกว่า กลิ่น จะมีความสามารถ สร้างสัมพันธ์เชื่อมโยงกับความทรงจำในอดีต เมื่อได้กลิ่น ก็รำลึก 

หะแรกเข้าใจว่า คือ กลิ่นของดอกแก้ว เพราะที่ภาควิชาปลูกไว้ให้เป็นที่สังเกต ซึ่งกลิ่นก็คล้ายๆ กัน ก็จำว่าเป็นเช่นนั้นเรื่อยมานานหลายเพลา เมื่อปลูกต้นแก้วที่บ้าน ทำให้มีความละเมียดในการจำแนกกลิ่น ปรากฏว่าคล้ายแต่ไม่ตรง ดอกแก้วหอมหวาน ไม่ฉุนเท่า

ยามที่ดอกแก้วโรยไปหมดต้น เราก็ยังได้อีกกลิ่น เหม็น-หอมเขียว ที่คุ้นเคยนั้นในสายลมอยู่

สังเกตใหม่อีกที ตอนนี้ กลิ่นน่าจะมาจากต้นไม้ใหญ่ ที่มีพุ่มดอกเต็มต้น หน้าทางเข้าหมู่บ้าน
คิดว่าคือต้น พญาสัตบรรณ ที่ใบจะมีปูดๆ คล้ายหูด ดูน่าเกลียด แต่กลิ่นหอมโชยชวนดม
(ถ่ายด้วยไอโฟน)

+
สองภาพล่าง ถ่ายด้วยกล้อง nikon D90 (ในออฟฟิศ)

ดอกไม้ กลิ่นเหม็น-หอมเขียว เข้าใจว่า มาจากต้น พญาสัตบรรณ?

ดอกจิ๋วๆ เล็กๆ สีเขียวอ่อน รวมกันเป็นพุ่ม